بنام خدا
آنهایی که گریه بر مرده را حرام و گناه می دانند، گرچه هدفشان ضدیت با عزاداری برای سیدالشهدا ( ع) است اما برای خودشان اسنادی هم دارند ولی از اسناد دیگر غافل اند. در اینجا داستانی از طبقات ابن سعد به نقلهای مختلف میآوریم تا اصل و اساس این برداشت اشتباه هم مشخص شود.
...
ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﻴﻴﻨﺔ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺣﺴﻴﻦ، ﺍﺯ ﻣﻜﺤﻮﻝ [1] ﻧﻘﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ* ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻮﻑ ﺗﻜﻴﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﺣﺘﻀﺎﺭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺍﺷﻚ ﺟﺎﺭﻯ ﺷﺪ. ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻧﻬﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻯ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻰ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. ﮔﻮﻳﺪ، ﭼﻮﻥ ﺍﺷﻚ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺧﺸﻚ ﺷﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ، ﻣﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻴﻮﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺷﻤﺮﺩﻥ ﺻﻔﺎﺗﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻨﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ. ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﮒ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻫﻤﮕﺎﻧﻰ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﭘﻰ ﻳﻚ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻬﻢ ﻣﻰ ﭘﻴﻮﻧﺪﻳﻢ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺑﺮ ﻣﺮﮒ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﻣﻰ ﺷﺪﻳﻢ. ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻛﻴﻢ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ ﮔﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﻝ ﻣﻰ ﺳﻮﺯﺩ ﻭﻟﻰ ﺳﺨﻨﻰ ﻧﻤﻰ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺁﻭﺭﺩ. ﺍﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﮔﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺳﭙﺮﻯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ.
ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠّﻪ ﺑﻦ ﻧﻤﻴﺮ ﻫﻤﺪﺍﻧﻰ ﻭ ﺍﺑﻮ ﺍﻟﻤﻐﻴﺮﺓ ﻧﻀﺮ ﺑﻦ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ
ﻧﻘﻞ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﺍﺑﻮ ﻟﻴﻠﻰ ﺍﺯ ﻋﻄﺎﺀ، ﺍﺯ ﺟﺎﺑﺮ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠّﻪ ﺍﻧﺼﺎﺭﻯ، ﺍﺯ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻮﻑ ﻧﻘﻞ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ* ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺨﻠﺴﺘﺎﻧﻰ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﺮﮒ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻬﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺷﻚ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﺷﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ، ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﻧﻬﻰ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺣﻤﻖ ﻭ ﺑﺪﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﻊ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﻳﻜﻰ ﺑﺎﻧﮓ ﺷﺎﺩﻯ- ﻗﻬﻘﻬﻪ- ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻧﻌﻤﺖ ﻭ ﺳﺮﻣﺴﺘﻰ ﻭ ﻟﻬﻮ ﻭ ﻟﻌﺐ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺁﻭﺍﻫﺎﻯ ﻣﻮﺳﻴﻘﻰ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﮓ ﻫﻴﺎﻫﻮ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﺧﺮﺍﺷﻴﺪﻥ ﻭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﭼﺎﻙ ﺯﺩﻥ ﻭ ﻫﻴﺎﻫﻮﻯ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ. ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠّﻪ ﺑﻦ ﻧﻤﻴﺮ ﺩﺭ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻳﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻧﻜﺮﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ، ﺍﻯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﮒ ﺣﻖ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﻰ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﮕﺎﻧﻰ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ، ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﻭ ﺍﺷﻜﺒﺎﺭ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺩﻟﻴﻢ ﻭﻟﻰ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻤﻰ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﺧدا را به خشم آورد.
ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﺩﻛﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺭﺍﺷﺪ، ﺍﺯ ﻣﻜﺤﻮﻝ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ* ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﭘﻴﺶ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﺮﮒ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻬﺎﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺷﻚ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﺷﺪ. ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻮﻑ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ: ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻧﻬﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻯ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻴﺎﻫﻮ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻯ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻣﻨﻊ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻴﺖ ﻓﻀﺎﺋﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﺩﻛﻴﻦ ﺍﺯ ﻃﻠﺤﺔ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻭ، ﺍﺯ ﻋﻄﺎﺀ [1] ﻧﻘﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ* ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ، ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺩﻝ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ ﮔﺮﻳﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻴﺰﻯ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﻮﺵ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻧﻤﻰ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺍین ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﮒ ﻭﻋﺪﻩ ﺭﺍﺳﺘﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺮ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺍﻯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻛﻴﻢ. ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﻟﻬﻴﻌﺔ، ﺍﺯ ﺑﻜﻴﺮ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠّﻪ ﺑﻦ ﺍﺷﺞّ ﻧﻘﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ* ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺑﺮ ﻣﺮﮒ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﻰ ﮔﺮﻳﺴﺖ. ﻭ ﺍﺳﺎﻣﺔ ﺑﻦ ﺯﻳﺪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻯ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰ ﮔﺮﻳﺴﺖ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻓﺮﻣﻮﺩ. ﮔﻔﺖ: ﺩﻳﺪﻡ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ. ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻳﻌﻠﻰ ﺑﻦ ﻋﺒﻴﺪ ﻃﻨﺎﻓﺴﻰ ﺍﺯ ﺍﺟﻠﺢ، ﺍﺯ ﺣﻜﻢ ﻧﻘﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ* ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ، ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺟﻞ ﻭ ﻣﺮﮒ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻭ ﻣﻌﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﻣﻰ ﺷﺪﻳﻢ، ﭼﺸﻢ ﻣﻰ ﮔﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻤﻰ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺍﻯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻛﻴﻢ. ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﺑﺎﻥ، ﺍﺯ ﻗﺘﺎﺩﻩ ﻧﻘﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ* ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﭘﺴﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ، ﻓﺮﻣﻮﺩ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ ﮔﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺰ ﺧﻴﺮ ﻧﻤﻰ
ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻭ ﺍﻯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻛﻴﻢ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺪﺕ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﮔﻰ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
... ادامه دارد.
منبع :طبقات کبری ( طبقات ابن سعد )- جلد 1 ص 127 به بعد
بنام خدا