بنام خدا
ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻦ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﺯ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﻩ، ﺍﺯ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻨﺎﻧﻰ، ﺍﺯ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﺍﺑﻮ ﻟﻴﻠﻰ، ﺍﺯ ﻣﻘﺪﺍﺩ ﻧﻘﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ* ﻣﻦ ﻭ ﺩﻭ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻁ ﺧﺴﺘﮕﻰ ﻛﻮﺭ ﻭ ﻛﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﻬﻤﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ ﻭﻟﻰ ﻛﺴﻰ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﻰ ﻛﻨﺪ، ﻧﺎﭼﺎﺭ ﭘﻴﺶ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ،
ﺁﻥ ﺟﺎ ﺳﻪ ﺑﺰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺷﻴﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﺷﻴﻢ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﻴﻢ. ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ ﺑﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺩﻭﺷﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺳﻬﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻫﻢ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ.
ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺳﻠﺎﻣﻰ ﻣﻰ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻣﻰ ﺷﻨﻴﺪ.
ﮔﻮﻳﺪ: ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ص ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻰ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﻣﻰ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺷﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰ ﻧﻮﺷﻴﺪ. ﻣﻘﺪﺍﺩ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺒﻰ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﭼﻴﺰﻯ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﻰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻴﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻴﺮ ﺭﺍ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻡ، ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺷﻴﺮ ﺩﺭ ﺷﻜﻢ ﻣﻦ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒﻮﺩ، ﺑﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻦ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ، ﭼﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻯ؟ ﭼﺮﺍ ﺷﻴﺮﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻣﺤﻤﺪ (ﺹ) ﺑﻮﺩ ﻧﻮﺷﻴﺪﻯ، ﺍﻭ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻰ ﺷﻮﻯ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ. ﻣﻘﺪﺍﺩ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﻗﻄﻴﻔﻪ ﻳﻰ ﭘﺸﻤﻰ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﻯ ﺳﺮﻡ ﻣﻰ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﻯ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﻣﻰ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﺳﺮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ، ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻣﻦ ﻧﻤﻰ ﺁﻣﺪ ﻭﻟﻰ ﺩﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻦ ﺭﺍﺣﺖ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻧﺪ.
ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﻠﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻇﺮﻑ ﺷﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﺪ، ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﺪﻳﺪ. ﺳﺮ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻰ ﺷﻮﻡ. ﻭﻟﻰ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺪﻩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﺏ ﻭ ﻣﺎﻳﻊ ﻣﻰ ﻧﻮﺷﺎﻧﺪ ﺳﻴﺮﺍﺑﺶ ﻓﺮﻣﺎﻯ. ﻣﻘﺪﺍﺩ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﻗﻄﻴﻔﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﭽﻴﺪﻡ ﻭ ﻛﺎﺭﺩﻯ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺑﺰﻫﺎ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻭ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﺪﺍﻣﻴﻚ ﭼﺎﻕ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﻜﺸﻢ. ﺩﻳﺪﻡ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻯ ﻫﺮ ﺳﻪ ﭘﺮ ﺷﻴﺮ ﺍﺳﺖ، ﻇﺮﻓﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻴﺮ ﺩﻭﺷﻴدﻢ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻇﺮﻑ ﭘﺮ ﺷﺪ، ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺁﻭﺭﺩﻡ. ﮔﻮﻳﺪ، ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻣﺸﺐ ﺷﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ؟ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﺷﺎﻡ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﻇﺮﻑ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﻴﺎﺷﺎﻡ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﺷﺎﻡ. ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻛﺎﻣﻠﺎ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻋﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺁﺛﺎﺭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ، ﺧﻨﺪﻳﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻰ ﺧﻨﺪﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺨﻨﺪ، ﺻﺪﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﻣﺸﺐ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻜﺎﺭﻯ ﻛﺮﺩﻡ.
ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻳﻦ ﺭﺣﻤﺘﻰ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺁﻳﺎ ﻣﻴﻞ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﺩﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻴﺮ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﻖ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻗﺘﻰ ﺷﻤﺎ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺷﺪﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﻴﺪﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﺪ.
منبع :طبقات کبری ( طبقات ابن سعد )ج 1، ص 171
بنام خدا
ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻦ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﺯ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﺓ، ﺍﺯ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻨﺎﻧﻰ، ﺍﺯ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠّﻪ ﺑﻦ ﺭﺑﺎﺡ، ﺍﺯ ﺍﺑﻮ ﻗﺘﺎﺩﺓ ﻧﻘﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺳﻔﺮﻫﺎ ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﻰ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ* ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺐ ﺭﻭﻯ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻥ ﺷﺎﺀ ﺍﻟﻠّﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺭﺳﻴﺪ.
ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﺍﺯ ﻧﻴﻤﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺭﻭﻯ ﺷﺘﺮ ﭼﺮﺕ ﺯﺩ ﻭ ﻛﻤﻰ ﻛﺞ ﺷﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭﺵ ﻛﻨﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭﻯ ﻣﺮﻛﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻡ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺭﻭﻯ ﺷﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺪﺗﻰ ﮔﺬﺷﺖ ﺩﻭ ﺑﺎﺭﻩ ﭼﺮﺕ ﺯﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭﺵ ﻛﻨﻢ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺭﻭﻯ ﻣﺮﻛﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺷﺐ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻴﻬﺎﻯ ﺳﺤﺮ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﻴﺪ، ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﭼﺮﺕ ﺯﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﻔﺘﺪ. ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﻛﻴﺴﺘﻰ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﺑﻮ ﻗﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ. ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﺯ ﭼﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻦ ﺣﺮﻛﺘﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻰ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺷﺐ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ. ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺵ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻛﺮﺩﻯ، ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﭙﺎﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻰ؟ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻴﻞ ﺩﺍﺷﺖ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻢ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺳﻮﺍﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺟﻤﻊ ﻣﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻳﻢ.
ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﻯ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﻯ ﺩﻫﺎﻧﻪ ﺯﻳﻦ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻧﻤﺎﺯﻣﺎﻥ ﻗﻀﺎ ﻧﺸﻮﺩ. ﻭﻟﻰ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺗﺎﺑﺶ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﮕﻰ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻴﻢ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮﻳﺪ. ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻳﻢ، ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﺎﻣﻠﺎ ﺑﺎﻟﺎ ﺁﻣﺪ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻛﻮﺯﻩ ﺁﺏ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﮕﻰ ﻳﻜﻰ ﻳﻜﻰ ﻭﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﻛﻤﻰ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺯﻩ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻣﺨﺼﻮﺻﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺍﺫﺍﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻧﺨﺴﺖ ﺩﻭ ﺭﻛﻌﺖ ﻧﺎﻓﻠﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﻧﻤﺎﺯ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻰ ﺩﺍﺩ، ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮﻳﺪ. ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻳﻢ،
ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﭼﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻰ ﺷﻨﻮﻡ. ﮔﻔﺘﻴﻢ: ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻗﻀﺎ ﺷﺪﻥ نمازمان ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ.
ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ، ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻧﻴﺴﺖ، ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺴﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﻀﺎﻯ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ، ﻫﺮ ﻛﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺗﻔﺎﻗﻰ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ، ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﻗﻀﺎ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺍﺻﻠﻰ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﺩﻩ ﻛﻨﺪ.
ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؟ ﮔﻮﻳﺪ، ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻣﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺧﻠﺎﻑ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﻴﺮﺩ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻋﻘﺐ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﺪ.
ﺍﺑﻮ ﻗﺘﺎﺩﻩ ﮔﻮﻳﺪ: ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻴﻤﺮﻭﺯ ﻛﻪ ﻫﻮﺍ ﺑﺸﺪﺕ ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻫﻠﺎﻙ ﺷﺪﻳﻢ. ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻫﻠﺎﻛﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ. ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﺎﺳﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﻛﻮﺯﻩ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺁﺏ ﻣﻰ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻰ ﺁﺷﺎﻣﺎﻧﺪ. ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺁﺏ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ، ﻫﻤﮕﻰ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. ﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺁﺏ ﻣﻰ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻰ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ.
ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺩﺭ ﻛﺎﺳﻪ ﺁﺏ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﻨﻮﺵ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻣﻦ ﻧﻤﻰ ﺁﺷﺎﻣﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻰ. ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺳﺎﻗﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺮﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﺪ. ﻭ ﻣﻦ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺁﺷﺎﻣﻴﺪ، ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻰ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻰ ﺁﺏ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ.
ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠّﻪ ﺑﻦ ﺭﺑﺎﺡ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﺍ ﻧﻘﻞ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻡ، ﻋﻤﺮﺍﻥ ﺑﻦ ﺣﺼﻴﻦ ﮔﻔﺖ، ﺍﻯ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﻗﺖ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﻮﺩﻡ. ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻯ ﺍﺑﻮ ﻧﺠﻴﺪ ﺗﻮ ﺩﺍﻧﺎﺗﺮﻯ. ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻡ ﮔﺮﻭﻫﻰ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﺯ ﺍﻧﺼﺎﺭﻡ. ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺩﺍﻧﺎﺗﺮﻳﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﮕﻮ. ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ. ﻋﻤﺮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﻢ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﺣﻔﻆ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
منبع: طبقات کبری ( طبقات ابن سعد) ج 1، ص 169 و 170
توضیح: شاید این موضوع با یکی از عقاید تشیع ( معصومیت از گناه و اشتباه پیامبر (ص) و ائمه (ع) منافات داشته باشد اما بنا به عقیده دیگری ( تکلیفی بر انسان خوابیده نیست) هم راستاست.