گردن زن 10

بنام خدا

پس از پایان جنگ مریسیع یا بنی المصطلق بر سر چاه کم آبی بین یکی از انصار و مهاجری که مزدور عمر بن خطاب بود درگیری لفظی روی داد و مرد انصار سیلی به صورت مهاجر نواخت و مرد مهاجر، قریشیان را به یاری خواست . عنقریب فتنه ای به پا می شد بخصوص که در این جمگ همه منافقان مدینه حضور داشتند . ابن ابی با شنیدن ماجرا انصار را بخاطر پناه دادن مهاجران شماتت کرد و در نهایت با گفتن ضرب المثل "سگ خود را پرورش بده تا خودت را بخورد" به دوستان منافقش گفت که اگر به مدینه برگردیم "عزیز " ، "ذلیل" را بیرون می کند .منظورش این بود که به محض ورود به مدینه پیامبر اکرم (ص) را بیرون خواهد کرد!

زید بن ارقم که نوجوانی تازه بالغ بوده این سخنان شنید و به پیامبر (ص) گزارش کرد و هرچه پیامبر بهانه آورد (شاید از کس دیگر شنیده ای ؟ شاید از دست ابن ابی خشمگین هستی ؟ شاید ...)  تا زید از حرف خود برگردد ولی او بر صحت گفتارش پفشاری کرد. از طرفی وقتی ماجرا شایع شد ابن ابی منکر شد و گفتار زید را تکذیب کرد .

بهر حال پیامبر (ص) در گرمای روز دستور حرکت و برگشت به مدینه را صادر فرمودند و اینک قسمتی از ماجرا به روایت کتاب مغازی واقدی :

گردن ابن ابی را بزنم؟

ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄّﺎﺏ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﺍﮔﺮ ﻣﺎﺟﺮﺍﻯ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰّ ﻧﻤﻰ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺷﺘﺎﺑﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺣﺮﻛﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﺰﺩﻭﺭﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﻢ ﻣﻮﺍﻇﺒﺖ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﺩﻳﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ 

ﻣﻦ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻨﺘﻈﺮﺵ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﭼﻮﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺣﺮﻓﻰ ﺑﺰﻧﻢ ﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻢ ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﻣﺮﺩ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﻴﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﻴﺎﺏ ﺗﻮ ﺍﺗﻔﺎﻗﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺣﺮﻓﻬﺎﻯ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰّ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩ. ﻋﻤﺮ ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺭﺳﻴﺪﻡ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻏﻠﺎﻡ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﻣﺸﺖ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻣﻰ ﺩﺍﺩ. ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭﺩ ﭘﺸﺖ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺁﺭﻯ، ﺩﻳﺸﺐ ﻧﺎﻗﻪ‌ﺍﻡ ﺑﺰﻣﻴﻨﻢ ﺯﺩ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰّ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺰﻧﻢ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻰ ﻛﻨﻰ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺁﺭﻯ، ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﮔﺮﻭﻩ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﻧﺠﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﺖ.

 ﻋﻤﺮ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ، ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺴﻠﻤﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﺪ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰ ﻛﺸﺪ. 

منبع : ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﻟﻤﻐﺎﺯﻱ ﻭﺍﻗﺪﻯ، ﻣﺘﻦ، ﺹ: 312

...

ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻰ ﺩﺍﺩ، ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﺍﺭﻗﻢ ﭘﺎ ﺑﭙﺎﻯ ﺷﺘﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﻰ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺷﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﻳﻊ ﻣﻰ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻭﺣﻰ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ. ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﺍﺭﻗﻢ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻋﺮﻕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﺒﻰ ﺳﺨﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﻛﻮﺏ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ، ﮔﻮﻳﻰ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻳﺎﺭﺍﻯ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻭﺣﻰ ﻧﺎﺯﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭﺣﻰ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﻮﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﻭﺣﻰ ﺳﭙﺮﻯ ﺷﺪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﮔﻮﺵ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﻟﺎ ﻛﺸﻴﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺷﺘﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻳﻦ 

ﮔﻮﺵ ﺗﻮ ﻭﻓﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰّ ﻳﻚ ﺳﻮﺭﻩ ﻛﺎﻣﻞ- ﺳﻮﺭﻩ ﻣﻨﺎﻓﻘﻮﻥ- ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ. ﺇِﺫﺍ ﺟﺎﺀَﻙَ ﺍﻟْﻤُﻨﺎﻓِﻘُﻮﻥَ.... 

منبع : ترجمه مغازی واقدی، متن،  ص 313

دیگر انصار هم جواب سلام ابن ابی را نمی دهند. حسابی  رسوا شده است تا اینکه  پسر ابن ابی که مسلمانی پاک نهاد است خبر دار می شود و حضور پیامبر میآید:

باز هم قسمتی دیگر از ماجرا به نقل از مغازی واقدی :

ﭼﻮﻥ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰّ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻋﻤﺮ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ «ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺴﻠﻤﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰّ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ»، ﻧﺰﺩ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﮔﺮ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﻡ. ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺧﺰﺭﺝ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻣﻦ ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﻣﻰ ﺗﺮﺳﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ، ﻣﻦ ﻳﺎﺭﺍﻯ ﺗﺤﻤﻞ ﺩﻳﺪﻥ ﻗﺎﺗﻞ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﻴﻔﺘﻢ، ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻋﻔﻮ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﻨﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ.

 ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﻪ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻦ ﻧﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ‌ﺍﻡ ﻭ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﺷﺮﻓﺘﺎﺭﻯ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ.

ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﭘﺪﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻩ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺮﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺳﺎﺧﺖ، ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﻭﻟﻰ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻴﺮﻩ ﺍﺳﺖ.

 ﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻮﻥ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ  ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩ:

"ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺣﻮﺍﺩﺛﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﻰ ﺍﺯ ﺷﮕﻔﺖ ﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 

ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻭﺣﻰ ﻧﺰﺩ ﺍﻭﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﻛﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﻳﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺯﺩﺍﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

 ﺍﮔﺮ ﺧﻄّﺎﺏ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺳﺨﺖ ﺍﺯ ﻛﻮﺭﻩ ﺩﺭ- ﻣﻰ ﺭﻓﺖ.

ﻋﻤﺮ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺴﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰّ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪﻯ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﺍﮔﺮ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﺪ، ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﻫﻢ ﺯﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ.

ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺩﻝ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ‌ﺍﻡ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﻭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻠﻮﺍ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﻭ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺍﺳﺖ.

ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺎﺭ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﺮﻯ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﭘﺴﺘﻰ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺁﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.

ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻧﻪ، ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻨﺪﻩ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭ، ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﻛﺸﺪ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻣﻀﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻓﺎﻝ ﺑﺪ ﺯﺩﻩ ﺑﺎشد."

منبع : ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﻟﻤﻐﺎﺯﻱ ﻭﺍﻗﺪﻯ، ﻣﺘﻦ، ﺹ: 314 و 315