سالار احمق

بنام خدا

عیینه بن حصن از سران قریش است که کمی قبل از فتح مکه که دیگر قدرت اسلام رخ نشان داده بود، اسلام آورد . در فتح مکه بود و در جنگ حنین نیز شرکت داشت . داستان شنیدنی از این مرد به ظاهر مسلمان که حاکی از حماقت اوست پس از جنگ حنین پیش آمد که در آینده نقل خواهم کرد اما در اینجا داستانی که نشان از نفاق او دارد و بخصوص که ربطی هم به "گردن زن" ناکام ما دارد در زمان محاصره طائف نقل می کنم:

"ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﻋﻴﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺼﺎﺭ ﻃﺎﺋﻒ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ. ﺍﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺣﺼﺎﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺁﺭﻯ. ﺍﺑﻮ ﻣﺤﺠﻦ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎ.

ﻋﻴﻴﻨﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﺼﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ، ﻭ ﮔﻔﺖ: ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﺪﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ! ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﻳﺪﻡ ﻣﺎﻳﻪ ﺷﺎﺩﻯ ﻣﻦ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻋﺮﺏ ﻗﻮﻣﻰ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ، ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﮔﻰ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺭ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭی ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﺼﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻭ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﻭ ﺁﺏ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻤﻰ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻗﻄﻊ ﺷﻮد.

 ﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺍﺯ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﺛﻘﻴﻔﻰ‌ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﻮ ﻣﺤﺠﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﻣﺎ ﺧﻮﺵ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﺼﺎﺭ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻰ ﺗﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺧﻠﻠﻰ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻳﺎ ﺣﺼﺎﺭ ﻣﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ، ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﺪ. ﺍﺑﻮ ﻣﺤﺠﻦ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ، ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻭﻗﺘﻰ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ: ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﻭﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺷﻮﻳﺪ، ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻗﺒﺎﺋﻠﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺑﻨﻰ ﻗﻴﻨﻘﺎﻉ ﻭ ﺑﻨﻰ ﻧﻀﻴﺮ ﻭ ﻗﺮﻳﻈﻪ ﻭ ﺧﻴﺒﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻭ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺑﺮﮒ ﻭ ﺑﺮﺝ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﻯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ. ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺯﺑﻮﻥ ﺳﺎﺧﺘﻢ.

ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﺳﻜﻮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻰ ﮔﻮیی. ﺗﻮ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ گفتی .

ﻋﻴﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﺳﺘﻐﻔﺮ الله.

 ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺰنم.

 ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰ ﻛﺸﻢ.

 ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻞ ﻫﺴﺘﻰ، ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺨﺘﻰ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﻨﻰ ﻧﻀﻴﺮ ﻭ ﻗﺮﻳﻈﻪ ﻭ ﺧﻴﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻯ، ﻭ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮﺕ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻯ، ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪﻯ، ﺣﺎﻟﺎ ﻫﻢ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﺍ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰ ﻛﻨﻰ؟!

ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ، ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﭘﻮﺯﺵ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 

ﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺷﺪﻧﺪ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﻴﺪ ﺑﻦ ﺍﺳﻴﺪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﻠﺎﺝ ﺛﻘﻔﻰ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﺎﻯ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ: ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻣﺎ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﻧﺪ.

ﻋﻴﻴﻨﺔ ﺑﻦ ﺣﺼﻦ ﮔﻔﺖ: ﺁﺭﻯ، ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﮔﺮﺍﻧﻤﺎﻳﻪ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻳﺪ.

ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﺎﺹ ﮔﻔﺖ: ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻜﺸﺪ، ﻗﻮﻣﻰ ﻣﺸﺮﻙ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻰ ﻛﻨﻰ، ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﻳﺎﺭﻯ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻯ؟

ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ‌ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺛﻘﻴﻒ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻢ، ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﮔﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻃﺎﺋﻒ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺰﻯ ﺍﺯ ﺛﻘﻴﻒ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﺑﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﻮﻡ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺴﺮﻯ ﻧﺼﻴﺒﻢ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺛﻘﻴﻒ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪ.

 ﻋﻤﺮ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺭﺳﺎﻧﺪ. ﺣﻀﺮﺕ ﻟﺒﺨﻨﺪﻯ ﺯﺩﻩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻟﺎﺭ ﺍﺣﻤﻖ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﺶ ﻛﻦ. 

منبع : ترجمه مغازی واقدی ، ص 715