فرصت نشناسی سالار احمق

بنام خدا

در جنگ حنین و به خاطر حماقت سالار هوازن که زنان و کودکان و احشام را هم به صحنه جنگ اورده بود تا شاید لشگریانش بخاطر آنها هم که شده مقاومت نمایند ، حدود شش هزار زن و کودک اسیر مسلمانان شدند که پیامبر(ص) آنها را در جایی نگهداری کردند و طبق روال معمول آن روزگار این اسرا را بین جنگجویا تقسیم نکرد الا چند مورد خاص را که به بعضی از اصحاب بخشیدند و دستور دادند برای اسرا لباسی تهیه و به آنان پوشاندند. 

 وقتی سران هوازن اسلام آوردند و اهل و عیال و اموال خود را از پیامبر (ص) مطالبه کردند . حضرت آنها را بین انتخاب زنان و فرزندان یا اموالشان مختار کرد و انان اهل و عیال خود را انتخاب کردند و پیامبر اسرا را به آنان برگرداندند . بعضی از مسلمانان با رضا و رغبت و بعضی دیگر با معاوضه با شش شتر به نسیه ( که پیامبر قول دادند از غنایم جنگهای آینده بپردازند) اسرا را به صاحبانشان برگرداندند اما در این میان عیینه از بازگرداندن اسیرش حتی به شش شتر نسیه پیامبر امتناع ورزید که داستان شیرینی دارد:

"ﻋﻴﻴﻨﺔ ﺑﻦ ﺣﺼﻦ ( به زور و پس از قدرت یافتن اسلام مسلمان شده بود و پس از پیامبر هم از دین برگشت و مرتد شد به یکی از کذابان مدعی پیامبری پیوست) ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺍﺳﻴﺮ ﺁﺯﺍﺩﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﻴﺮ ﺯﻧﻰ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺍﻭ ﻓﺪﻳﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ، ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻧﺴﺐ ﻣﺤﺘﺮﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ.

ﭘﺴﺮ ﺁﻥ ﺯﻥ ﭘﻴﺶ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺁﻳﺎ ﻣﻮﺍﻓﻘﻰ ﺻﺪ ﺷﺘﺮ ﺑﮕﻴﺮﻯ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﺵ ﻛﻨﻰ؟

ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ.

ﭘﺴﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ.

 ﭘﻴﺮ ﺯﻥ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ: ﭼﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﻛﺮﺩﻥ ﺻﺪ ﺷﺘﺮ ﺍﺳﺖ؟ ﺭﻫﺎﻳﺶ ﻛﻦ، ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻯ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻓﺪﻳﻪ ﻳﻰ ﺁﺯﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ.

ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ: ﺧﺪﻋﻪ ﻳﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍم . ﮔﻮﻳﺎ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻴﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻭ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ، ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻟﻜﻪ ﻧﻨﮓ ﺗﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻭﺭ ﺳﺎﺯﻡ.

ﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﭘﺴﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺬﺷﺖ. ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﺿﺮﻯ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﻴﺮ ﺯﻥ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻰ؟

 ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺷﺘﺮ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻡ.

ﻋﻴﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﻰ ﭘﺬﻳﺮﻡ.

 ﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﺴﺮ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻭﻟﻰ ﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﺁﻳﺎ ﺣﺎﺿﺮﻯ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻰ؟ ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺷﺘﺮ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺷﺘﺮﻫﺎﻯ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺯﻛﺎﺕ ﻧﻤﻰ ﺩﻫﻢ، ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪﺭ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺪﻫﻢ.

 ﻋﻴﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺮﮔﺰ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺪ ﺷﺘﺮ ﺣﺎﻟﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺷﺘﺮ ﺭﺍﺿﻰ ﺷﻮم.

 ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺟﻮﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﺿﺮﻯ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﻋﻤﻠﻰ ﻛﻨﻰ؟

ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮﻯ ﻛﻪ ﺩﻩ ﺷﺘﺮ ﺑﮕﻴﺮﻯ؟

ﻋﻴﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﻢ. ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﮔﺮ ﺣﺎﺿﺮﻯ ﻭ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺗﻌﻬﺪﺕ ﺭﺍ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻰ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮﻡ.

ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﺑﻔﺮﺳﺘﺶ، ﻣﻦ ﻳﻚ ﺷﺘﺮ ﻣﻰ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮﻯ.

ﻋﻴﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻧﻴﺎﺯﻯ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺭﻡ، ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ: ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎﺭﻯ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻡ.

ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺩﺕ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻯ، ﺑﻪ ﭘﻴﺮ ﺯﻧﻰ ﻓﺮﺗﻮﺕ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﻧﻪ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺷﻜﻢ ﺯﺍﻳﻨﺪﻩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻭ ﻧﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭﺟﺪ ﻭ ﺷﻮﻗﻰ ﺩﺍﺭﺩ، ﺧﻮﺩﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﻴﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻯ.

ﻋﻴﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺒﺮ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﺪ، ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺎﺯﻯ ﻧﻴﺴﺖ.

ﮔﻮﻳﺪ: ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﻋﻴﻴﻨﻪ، ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ، ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺍﺯ ﻗﻠﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺣﺎﻟﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻟﺒﺎﺳﻰ ﻧﻤﻰ ﭘﻮﺷﺎﻧﻰ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺟﺎﻣﻪ ﻳﻰ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩ؟ 

ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻟﺒﺎﺳﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ. ﮔﻔﺖ: ﭼﻨﻴﻦ مکن.

 ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻟﺒﺎﺳﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﻓﺮﺻﺖ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺷﻨﺎسی.

 ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻗﺮﻉ ﺑﻦ ﺣﺎﺑﺲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩ. ﺍﻗﺮﻉ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻪ ﺩﻭﺷﻴﺰﻩ ﻳﻰ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺎﻟﻰ ﻓﺮﺑﻪ ﻭ ﻧﻪ ﭘﻴﺮ ﺯﻧﻰ ﺍﺻﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻯ، ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻥ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺗﺮﻳﻦ ﭘﻴﺮ ﻣﺮﺩ ﻫﻮﺍﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻯ ﮔﺮﻓﺘﻰ."

منبع : ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﻟﻤﻐﺎﺯﻱ ﻭﺍﻗﺪﻯ، ﻣﺘﻦ، ﺹ: 725