گردن زن ریشه خوارج را هم نتوانست بخشکاند

بنام خدا

پس از پیروزی در جنگ حنین ، پیامبر (ص) غنایم را تقسیم کرد اما بر عکس دفعات قبل مساوات را رعایت نکرد و بمنظور جلب قلوب بعضی تازه مسلمان و حتی مشرکان مکه که در لشگر بودند به انان از غنایم بیشتر و حتی کلان بخشیدند و به انصار هیچ ندادند. این موضوع بر خیلی ها گران آمد. انصار گله کردند و پیامبر آنان را در جایی جمع کرد و پس از سخنانی عاطفی به آنان (به این مضمون) فرمودند که بگذارید مردم با اندک مال دنیا بروند و من برای شما بمانم . آیا بر این راضی نیستید و همگی انصار شرمگین شده و به شدت گریستند. در این میان کسان دیگری هم معترض بودند یه یکی از آنها مورد عیناً به نقل از سیره ابن هشام چنین است :

"ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺫﻭ ﺍﻟﺨﻮﻳﺼﺮﺓ ﺗﻤﻴﻤﻰ:

 ﺍﺯ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠّﻪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﺎﺹ ﺣﺪﻳﺚ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﺗﻤﻴﻢ ﺑﻨﺎﻡ ﺫﻭ ﺍﻟﺨﻮﻳﺼﺮﺓ ﺑﻨﺰﺩ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ: ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ.

ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﻮﺏ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﻳﺪﻯ؟

ﮔﻔﺖ: ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﻣﺮﺍﻋﺎﺕ ﻧﻜﺮﺩی .

ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺩﺍﺩ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﺰﺩ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮد؟

 ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﮔﻔﺖ: ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠّﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﻢ؟

ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻧﻪ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﺰﻭﺩﻯ ﭘﻴﺮﻭﺍﻧﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﺗﻌﻤﻖ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﺎﺧﺮﻩ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻴﺮ ﺍﺯ (ﺑﺪﻥ) ﺷﻜﺎﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ (ﺗﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯ) ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎﻥ ﺗﻴﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺍﺛﺮﻯ (ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺷﻜﺎﺭ) ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﺪ، ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺗﻴﺮ (ﻭ ﻭﺳﻂ ﺁﻥ) ﺭﺍ ﻣﻰ ﻧﮕﺮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﭼﻴﺰﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ، ﺳﭙﺲ ﺑﻦ ﺗﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺛﺮﻯ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ، ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻥ ﺗﻴﺮ ﺍﺯ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺷﻜﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .

ﺫﻭ ﺍﻟﺨﻮﻳﺼﺮﺓ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻧﻬﺮﻭﺍﻥ ﺑﺪﺳﺖ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ. "

منبع : ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻣﺤﻤﺪ (ﺹ) ترجمه السیره النبویه ، ﺝ 2، ﺹ: 317 

***

البته همین موضوع در مغازی بصورت شفافتری بیان شده است :

" ... ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻝ ﺑﻠﺎﻝ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﻮﺩ، ﻣﺮﺩﻯ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺫﻭ ﺍﻟﺨﻮﻳﺼﺮﻩ ﺗﻤﻴﻤﻰ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﺩﺭ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻏﻨﺎﻳﻢ ﻋﺪﺍﻟﺖ کن!

 ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ، ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺪﻝ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﺪﻝ ﺭﻓﺘﺎﺭ می کند؟

ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ: ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻢ.

 ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﻭ ﻧﻈﺎﻳﺮ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺪﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻤﺮﺩ، ﭼﻨﺎﻥ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺻﺪﺍﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻯ ﺗﺮﻗﻮﻩ ﺷﺎﻥ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﻧﻤﻰ ﺭﻭﺩ، ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰ ﺭﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﺍﺯ ﻫﺪﻑ، ﻭ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ ﻧﻪ ﺍﺯ ﭘﺮ ﺗﻴﺮ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﻜﺎﻥ ﺁﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﺁﻥ ﺍﺛﺮﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻭ ﻛﺜﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺧﺮﻭﺝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺯﻥ ﻭ ﻳﺎ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺭﻩ ﮔﻮﺷﺘﻰ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺍﺳﺖ.

ﺍﺑﻮ ﺳﻌﻴﺪ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ (ﻉ) ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ. 

منبع: ترجمه مغازی واقدی،  ص 722

گردن زن در زدن گردن ابوسفیان هم ناکام ماند!

بنام خدا

داستان فتح مکه شنیدنی های زیادی دارد اما داستان اسلام آوردن ابوسفیان بخصوص که رد پایی از "گردن زن " ناکام ما هم در آن دیده می شود شنیدنی است .

ماجرا به نقل از مغازی واقدی:

" ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ، ﺑﺎ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ: ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﻪ ﻣﺮّ ﺍﻟﻈّﻬﺮﺍﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ، ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﻓﺮﺩﺍﻯ قریش ! ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﺍﮔﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻭ ﺧﺸﻢ ﻣﻜﻪ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﺍﺳﺘﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺳﭙﻴﺪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻜﻪ ﺷﻮﺩ، ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ.

ﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﺭﺍﻙ ﺩﺭ ﭘﻰ ﻛﺴﻰ ﻣﻰ ﮔﺸﺘﻢ، ﺻﺪﺍﻳﻰ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﺗﺸﻰ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﺍﻣﺸﺐ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻡ. ﺑﺪﻳﻞ ﺑﻦ ﻭﺭﻗﺎﺀ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺁﻥ ﺻﺪﺍ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺧﺰﺍﻋﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺟﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﮔﻔﺖ: ﺧﺰﺍﻋﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺭﺩﻭﮔﺎﻩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺁﺗﺶ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻮﻳﺪ: ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ «ﺍﻯ ﺍﺑﺎ ﺣﻨﻈﻠﻪ»، ﺍﻭ ﻫﻢ ﺻﺪﺍﻯ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻋﺒﺎﺱ، ﺗﻮﻳﻰ؟! ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺎد.

 ﮔﻔﺘﻢ: ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ، ﺍﻳﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﮔﻔﺖ: ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﭼﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻰ؟ ﺁﻳﺎ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﻫﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺁﺭﻯ، ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺮ ﺷﻮ، ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺑﺒﺮﻡ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﺑﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ.

ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ.

ﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺪﻳﻞ ﻭ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﺮﻙ ﻣﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ. ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﻫﺮ ﺁﺗﺸﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻰ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻋﻤﻮﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺘﺮ ﺍﻭ ﺳﻮﺍﺭ  ﺍﺳﺖ. ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﺗﺶ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﻋﺒﺎﺱ. ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﺪﺍ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻴﭻ ﺗﻌﻬﺪ ﻭ ﺍﻟﺘﺰﺍﻣﻰ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ.

ﮔﻮﻳﺪ: ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺧﻴﻤﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻣﻰ ﺩﻭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺭﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ. ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻴﻤﻪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻋﻤﺮ ﻫﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ. ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻴﭻ ﻗﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻃﻰ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻢ. ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﻣﻦ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻨﺎﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ.

ﮔﻮﻳﺪ: ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺣﻀﻮﺭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻣﺸﺐ ﻛﺴﻰ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻛﺴﻰ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻣﺬﺍﻛﺮﻩ ﻛﻨﺪ. ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﻭ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﻭ ﭘﺮ ﺣﺮﻓﻰ ﻛﺮﺩ، ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻯ ﻋﻤﺮ ﺁﺭﺍﻡ بگیر! ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﻋﺪﻯ ﺑﻦ ﻛﻌﺐ ﺑﻮﺩ، ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻰ ﮔﻔﺘﻰ، ﭼﻮﻥ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﻋﺒﺪ ﻣﻨﺎﻑ ﺍﺳﺖ.

ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺍﺑﻮ ﺍﻟﻔﻀﻞ ﺗﻮ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﻲ! ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪﻥ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺧﻄّﺎﺏ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﻰ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻡ. ..."

 منبع : ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﻟﻤﻐﺎﺯﻱ ﻭﺍﻗﺪﻯ، ﻣﺘﻦ، ﺹ: 625

"... ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻧﺎﻗﻪ ﻗﺼﻮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﺍﺳﻴﺪ ﺑﻦ ﺣﻀﻴﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ، ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ. ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻓﻮﺝ ﺧﻮﺩ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺟﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﻮﺟﻨﺪ، ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﭼﻤﻬﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻋﺸﻴﺮﻩ ﻫﺎﻯ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﭘﺮﭼﻤﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﮕﻰ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻯ ﺟﺰ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ. ﻭ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺁﻫﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻁ ﻭ ﺻﺪﺍﻯ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ. ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﺍﻯ ﻋﺒﺎﺱ ﺍﻳﻦ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ: ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﺍﺳﺖ. ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﮔﻔﺖ: ﻟﺎﺑﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺑﻨﻰ ﻋﺪﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﭼﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ ﻭ ﻓﺮﻭﻣﺎﻳﮕﻰ ﺍﻯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮد.

 ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﻯ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﻰ ﺳﺎﺯﺩ، ﻭ ﻋﻤﺮ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 

منبع : ترجمه مغازی واقد، ص 629

در  سیره ابن هشام( ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻣﺤﻤﺪ (ﺹ)، ﺝ 2، ﺹ: 266 ) در توضیح ماجرا اضافه کده است که :

عباس عموی پیامبر ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻋﻤﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺭﺳﻮﻝﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻗﺘﻞ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﻓﺘﻪ ﺳﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺑﺨﺪﺍ ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﺍﻣﺸﺐ ﻛﺴﻰ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﺩﺭﮔﻮﺷﻰ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ...

و اینچنین شد که متاسفانه "گردن زن" در زدن گردن ابوسفیان نیز ناکام ماند!

کلید کعبه

بنام خدا

مکه فتح شده و پیامبر (ص) پس از طواف کعبه ، اراده کردند تا وارد کعبه شوند . عثمان بن طلحه که به تازگی مسلمان شده بود کلیددار کعبه بود . پس ...

ادامه داستان به نقل از مغازی واقدی :

"ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﻠﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻃﻠﺤﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﻠﻴﺪ ﻛﻌﺒﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. ﺑﻠﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻃﻠﺤﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺪ ﻛﻌﺒﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻯ.

ﻋﺜﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ: ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﻴﺒﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﻛﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﺑﻠﺎﻝ ﻫﻢ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﻛﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺸﺴﺖ.

ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻃﻠﺤﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﺩﺭﺟﺎﻥ ﻛﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﻛﺴﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺷﺎﻥ ﺑﺒﺮﻡ. ﻣﺎﺩﺭﺵ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻗﻮﻣﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ

ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﺩﺭ ﻛﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ﻭ ﮔﺮ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ.

ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻛﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﻴﻔﻪ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﭘﺴﺮﺟﺎﻥ، ﻛﺪﺍﻡ ﻣﺮﺩ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ؟

ﺩﺭ این ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻃﻠﺤﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺻﺤﺒﺘﺖ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ، ﺻﺪﺍﻯ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﻴﺎﻁ ﺷﻨﻴﺪ. ﻋﻤﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻳﺪ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺩﻳﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺻﺪﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ، ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺸﻴﺪ: ﺍﻯ ﻋﺜﻤﺎﻥ بیا.

 ﻣﺎﺩﺭﺵ ﮔﻔﺖ: ﻛﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﮕﻴﺮ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﮕﻴﺮﻯ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﺗﻴﻢ ﻳﺎ ﻋﺪﻯّ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ.

ﻋﺜﻤﺎﻥ ﻛﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ.

ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻃﻠﺤﻪ ﻛﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺩﺍﺩ، ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﭘﺪﺭﻡ ﻓﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﻟﻄﻔﺎ ﻣﻨﺼﺐ ﻛﻠﻴﺪ ﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﺳﻘﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﻴﺪ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻛﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻭﺍ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺍﻯ ﺷﻮﻳﺪ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﭘﻮﻝ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. "

منبع : ترجمه مغازی واقدی ، ص 638

توجه دارید که سانسور حکومتی بقدری در نوشتن تاریخ حتی پس از بیش از 200 سال چنان است که مورخ به اختصار و بی توضیح اضافه ای مطلب را بیان کرده و در تواریخ دیگر هم این موضوع مختصرتر آمده است. بهر حال توجه داشته باشید زنی که لحظه ای پیش چنان گفت به محض شنیدن صدای "گردن زن" ما از ترس تسلیم شد!

گردن زن ما کجا بود؟

بنام خدا

عبدالله بن سعد بن ابی سرح برادر شیری عثمان بن عفان بود که مسلمان شد و هجرت کرد . در مدینه هم از کاتبان وحی بود که مرتد شد و به مکه گریخت و بر علیه پیامبر و مسلمانان تبلیغ می کرد . در روایات علت ارتداد او مواردی ذکر شده که مشابه هم است . جایی روایت شده که عباراتی را از خود اضافه می کرده که نی تواند صحیح باشد ولی انچه درستتر به نظر می رسد اینکه در آیات مربوط به خلقت انسان قبل از اینکه پیامبر عبارت "احسن الخالقین" را انشاء نماید او بر زبان راند و امر بر او مشتبه شد که پیامبر این عبارت را از او گرفته و شک در دلش افتاد و مرتد شد و گریخت. در روز فتح مکه او نیز یکی از شش مرد و چهار زنی بود که پیامبر دستور قتلشان را صادر کرده بود و به مسلمانان دستور داده بود که هر جا آنها را یافتید بکشید.

و اما بقیه ماجرا به نقل از مغازی واقدی :

"ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺭﻭﺯ ﻓﺘﺢ ﻣﻜﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﺪﺭ ﺍﻋﻠﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ. ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺳﺮﺡ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻴﺮﻯ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﻔّﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ‌ﺍﻡ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ، ﺟﺮﻡ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﻴﻨﺘﺮﻳﻦ ﺟﺮﻣﻬﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ. ﻋﺜﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ. ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﺍﮔﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﻬﻠﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﻫﺪﺭ ﺍﻋﻠﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﻯ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ.

ﻋﺜﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ، ﺍﻥ ﺷﺎﺀ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ.

ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﻣﺎﺩﺭ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺳﺮﺡ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺷﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻬﺮ ﻣﻰ ﻭﺭﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ.

ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺍﻣّﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﺴﻰ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻗﺪﺍﻣﻰ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﻭﺭﺯﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﻓﺮﻣﺎﻯ.

ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺏ،

ﺳﭙﺲ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﮓ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ؟ ﻳﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻳﻦ ﻓﺎﺳﻖ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ؟

ﻋﺒّﺎﺩ ﺑﻦ ﺑﺸﺮ ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻢ. ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺑﻮ ﺍﻟﻴﺴﺮ ﻳﺎ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻦ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻧﻤﻰ ﻛﺸﻢ.

ﻭ ﻫﻢ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻴﭻ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻯ ﺍﻳﻤﺎﺀ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ. "

منبع : ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﻟﻤﻐﺎﺯﻱ ﻭﺍﻗﺪﻯ، ﻣﺘﻦ، ﺹ: 655 و اغلب کتب تاریخی صدر اسلام

گردن زن در فتح مکه هم گردن نزد.

بنام خدا

وقتی بنی نفاثه (از قبیله بنی بکر که همپیمان قریش بودند) با کمک پنهانی بعضی از سران قریش به بنی خزاعه ( که همپیمان رسول خدا (ص) بودند) غافلگیرانه تاختند و بیش از 20 نفر از آنان را کشتند که این به معنای شکستن پیمان نامه حدیبیه بود ، بزرگان بنی خزاعه خدمت همپیمان قدرتمند خود ( پیامبر) آمدند و طلب یاری کردند و قریش نیز از ترس حمله مسلمانان ابوسفیان را به مدینه فرستادند تا پیمان نامه را تمدید کند که حضرت رسول (ص) قبول نکردند. ابوسفیان نا امید برگشت و پیامبر (ص) بلافاصله عمر بن خطاب را مامور کرد تمامی راههای مکه را ببندد تا مبادا خبر تجهیز مسلمانان و حرکت نظامی آنان به گوش قریش نرسد... و اکنون ادامه ماجرا به نقل از مغازی واقدی :

" ﻣﻨﺬﺭ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ، ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﺭﻭﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﭼﻮﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺳﭙﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻗﺮﻳﺶ ﺟﻤﻊ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ.

ﺣﺎﻃﺐ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺑﻠﺘﻌﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﺑﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻟﺸﻜﺮ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﻭ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻰ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻣﺰﻳﻨﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﻛﻠﺎﻧﻰ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺍﻭ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺯﻟﻔﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺣﺎﻃﺐ ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ (ﻉ) ﻭ ﺯﺑﻴﺮ ﺭﺍ ﮔﺴﻴﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻰ ﺍﺯ ﻣﺰﻳﻨﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻃﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻗﺮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺣﺬﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

ﺁﻥ ﺩﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻠﻴﻔﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺘﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺧﻮﺩﺕ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻭ ﮔﺮ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ: ﻛﻨﺎﺭ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﻛﻨﻲ! ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﻭ ﺍﻭ ﺯﻟﻔﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ.

 ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺣﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻭﺍﺩﺍﺷﺖ؟ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻭ ﺗﺒﺪﻳﻠﻰ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻋﻘﻴﺪﻩ‌ﺍﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﻡ، ﻭﻟﻰ ﻣﺮﺩﻯ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﻭ ﻋﺸﻴﺮﻩ ﺍﻯ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﺮﻳﺸﻨﺪ، ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﻩ ﻛﻨﻢ.

ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﮔﻔﺖ: ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ، ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﻰ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺬﺭ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﻯ؟ ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺍﺳﺖ.

ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ﺍﻯ ﻋﻤﺮ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻰ؟ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺪﺭ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺑﺪﺭﻳﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺍﻡ، ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺰ ﻭ ﺟﻞ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﺎﻃﺐ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺭﺍ ﻧﺎﺯﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻳﺎ ﺃَﻳﱡﱡﻬَﺎ ﺍﻟﱠﱠﺬِﻳﻦَ ﺁﻣَﻨُﻮﺍ ﻟﺎ ﺗَﺘﱠﱠﺨِﺬُﻭﺍ ﻋَﺪُﻭﱢﱢﻱ ﻭَ ﻋَﺪُﻭﱠﱠﻛُﻢْ ﺃَﻭْﻟِﻴﺎﺀَ ﺗُﻠْﻘُﻮﻥَ ﺇِﻟَﻴْﻬِﻢْ ﺑِﺎﻟْﻤَﻮَﺩﱠﱠﺓِ... ﺍﻯ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﻜﻨﻴﺪ... "

منبع : ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﻟﻤﻐﺎﺯﻱ ﻭﺍﻗﺪﻯ، ﻣﺘﻦ، ﺹ: 610

توضیح : مومنی که برای دشمن جاسوسی کرده است مستحق مرگ است و گردن زده ، اما پیامبر از او می گذرد . باز هم " گردن زن" ما در گردن زن یک جاسوس ناکام می ماند. ضمنا موضوع آمرزش مطلق بدریون توسط خداوند ( هر چه بکنید شما را آمرزیده ام) جای تامل دارد !