بنام خدا
تاکنون بیش از 10 مورد از تعصبات خشن و بی منطق "گردن زن" متعصب را خواندیم اما آنچه که بسیار عجیب است اینکه چگونه ممکن است چنین آدم متعصب خشنی تا بعد از حدیبیه دو زن مشرک داشته. چگونه می شود باور کرد که چنین کسی چنان زنانی را در خانه خود تحمل کرده است؟... اما تا خدا در این باره آیه ای نازل نکرده بود متعصب خشن ما هیچ چاره سازی نکرده است... ماجرا در کتابهای تاریخ از مغازی گرفته تا تاریخ طبری ثبت شده که اینک ما عینا از تاریخ طبری نقل می کنیم:
«ﻳﺎ ﺃَﻳﱡﱡﻬَﺎ ﺍﻟﱠﱠﺬِﻳﻦَ ﺁﻣَﻨُﻮﺍ ﺇِﺫﺍ ﺟﺎﺀَﻛُﻢُ ﺍﻟْﻤُﺆْﻣِﻨﺎﺕُ ﻣُﻬﺎﺟِﺮﺍﺕٍ ﻓَﺎﻣْﺘَﺤِﻨُﻮﻫُﻦﱠﱠ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪُ ﺃَﻋْﻠَﻢُ ﺑِﺈِﻳﻤﺎﻧِﻬِﻦﱠﱠ ﻓَﺈِﻥْ ﻋَﻠِﻤْﺘُﻤُﻮﻫُﻦﱠﱠ ﻣُﺆْﻣِﻨﺎﺕٍ ﻓَﻠﺎ ﺗَﺮْﺟِﻌُﻮﻫُﻦﱠﱠ ﺇِﻟَﻰ ﺍﻟْﻜُﻔﱠﱠﺎﺭِ ﻟﺎ ﻫُﻦﱠﱠ ﺣِﻞٌّ ﻟَﻬُﻢْ ﻭَ ﻟﺎ ﻫُﻢْ ﻳَﺤِﻠﱡﱡﻮﻥَ ﻟَﻬُﻦﱠﱠ ﻭَ ﺁﺗُﻮﻫُﻢْ ﻣﺎ ﺃَﻧْﻔَﻘُﻮﺍ ﻭَ ﻟﺎ ﺟُﻨﺎﺡَ ﻋَﻠَﻴْﻜُﻢْ ﺃَﻥْ ﺗَﻨْﻜِﺤُﻮﻫُﻦﱠﱠ ﺇِﺫﺍ ﺁﺗَﻴْﺘُﻤُﻮﻫُﻦﱠﱠ ﺃُﺟُﻮﺭَﻫُﻦﱠﱠ ﻭَ ﻟﺎ ﺗُﻤْﺴِﻜُﻮﺍ ﺑِﻌِﺼَﻢِ ﺍﻟْﻜَﻮﺍﻓِﺮِ [1]. » ﻳﻌﻨﻰ: ﺍﻯ ﭘﻴﻤﺒﺮ، ﻭﻗﺘﻰ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﻨﺪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻧﺸﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﻧﺎﺗﺮ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺆﻣﻦ ﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ، ﺳﻮﻯ ﻛﺎﻓﺮﺍﻧﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ ﺣﻠﺎﻟﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺣﻠﺎﻝ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ (ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ) ﺧﺮﺝ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﺪﻫﻴﺪﺷﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻜﺎﺡ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺎﻥ، ﺍﮔﺮ ﻣﻬﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻣﻨﻬﻴﺪ.
ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﺩﻭ ﺯﻥ ﻣﺸﺮﻙ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺎﻕ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﻣﻌﺎﻭﻳﺔ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺻﻔﻮﺍﻥ ﺑﻦ ﺍﻣﻴﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺍﺯ ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻣﻨﻊ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻗﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﻨﺪ...
ﮔﻮﻳﺪ: ﺩﻭ ﺯﻥ ﻋﻤﺮ ﻛﻪ ﻃﻠﺎﻕ ﺩﺍﺩ ﻳﻜﻰ ﻗﺮﻳﺒﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺑﻰ ﺍﻣﻴﺔ ﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﺸﺮﻙ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯﺍﻡ ﻛﻠﺜﻮﻡ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺟﺮﻭﻝ ﺧﺰﺍﻋﻰ ﻣﺎﺩﺭ ﻋﺒﻴﺪ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺑﻮ ﺟﻬﻢ ﺑﻦ ﺣﺬﺍﻓﺔ ﺑﻦ ﻏﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻥها ﻣﺸﺮﻙ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
-ترجمه تاریخ طبری، ج3، ص 1123
بنام خدا
ﺳﻠﻤﺔ ﺑﻦ ﺍﻛﻮﻉ ﮔﻮﻳﺪ: ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ( بیعت رضوان در حدیبیه) ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺟﺰﻭ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺴﺎﻥ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: «ﺳﻠﻤﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﻦ. »
ﮔﻔﺘﻢ: «ﺍﻯ ﭘﻴﻤﺒﺮ، ﻣﻦ ﺟﺰﻭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. »
ﮔﻔﺖ: «ﺑﺎﺯ ﻫﻢ. »
ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻠﺎﺡ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺳﭙﺮﻯ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ.
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﻌﺖ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ: «ﺳﻠﻤﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﻰ؟. »
ﮔﻔﺘﻢ: «ﺍﻯ ﭘﻴﻤﺒﺮ، ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. »
ﮔﻔﺖ: «ﺑﺎﺯ ﻫﻢ. »
ﺑﺎﺭ ﺳﻮﻡ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ: «ﺳﭙﺮﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﭼﻪ ﺷﺪ؟ »
ﮔﻔﺘﻢ: «ﻋﻤﻮﻳﻢ ﻋﺎﻣﺮ ﺳﻠﺎﺡ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺳﭙﺮ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻡ. »
ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: «ﺗﻮ ﭼﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ: ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
-ترجمه تاریخ طبری, ج 3، ص1122