بنام خدا
در جنگ حنین و به خاطر حماقت سالار هوازن که زنان و کودکان و احشام را هم به صحنه جنگ اورده بود تا شاید لشگریانش بخاطر آنها هم که شده مقاومت نمایند ، حدود شش هزار زن و کودک اسیر مسلمانان شدند که پیامبر(ص) آنها را در جایی نگهداری کردند و طبق روال معمول آن روزگار این اسرا را بین جنگجویا تقسیم نکرد الا چند مورد خاص را که به بعضی از اصحاب بخشیدند و دستور دادند برای اسرا لباسی تهیه و به آنان پوشاندند.
وقتی سران هوازن اسلام آوردند و اهل و عیال و اموال خود را از پیامبر (ص) مطالبه کردند . حضرت آنها را بین انتخاب زنان و فرزندان یا اموالشان مختار کرد و انان اهل و عیال خود را انتخاب کردند و پیامبر اسرا را به آنان برگرداندند . بعضی از مسلمانان با رضا و رغبت و بعضی دیگر با معاوضه با شش شتر به نسیه ( که پیامبر قول دادند از غنایم جنگهای آینده بپردازند) اسرا را به صاحبانشان برگرداندند اما در این میان عیینه از بازگرداندن اسیرش حتی به شش شتر نسیه پیامبر امتناع ورزید که داستان شیرینی دارد:
"ﻋﻴﻴﻨﺔ ﺑﻦ ﺣﺼﻦ ( به زور و پس از قدرت یافتن اسلام مسلمان شده بود و پس از پیامبر هم از دین برگشت و مرتد شد به یکی از کذابان مدعی پیامبری پیوست) ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺍﺳﻴﺮ ﺁﺯﺍﺩﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﻴﺮ ﺯﻧﻰ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺍﻭ ﻓﺪﻳﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ، ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻧﺴﺐ ﻣﺤﺘﺮﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ.
ﭘﺴﺮ ﺁﻥ ﺯﻥ ﭘﻴﺶ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺁﻳﺎ ﻣﻮﺍﻓﻘﻰ ﺻﺪ ﺷﺘﺮ ﺑﮕﻴﺮﻯ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﺵ ﻛﻨﻰ؟
ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ.
ﭘﺴﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ.
ﭘﻴﺮ ﺯﻥ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ: ﭼﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﻛﺮﺩﻥ ﺻﺪ ﺷﺘﺮ ﺍﺳﺖ؟ ﺭﻫﺎﻳﺶ ﻛﻦ، ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻯ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻓﺪﻳﻪ ﻳﻰ ﺁﺯﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ.
ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ: ﺧﺪﻋﻪ ﻳﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍم . ﮔﻮﻳﺎ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻴﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻭ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ، ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻟﻜﻪ ﻧﻨﮓ ﺗﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻭﺭ ﺳﺎﺯﻡ.
ﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﭘﺴﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺬﺷﺖ. ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﺿﺮﻯ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﻴﺮ ﺯﻥ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻰ؟
ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺷﺘﺮ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻡ.
ﻋﻴﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﻰ ﭘﺬﻳﺮﻡ.
ﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﺴﺮ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻭﻟﻰ ﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﺁﻳﺎ ﺣﺎﺿﺮﻯ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻰ؟ ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺷﺘﺮ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺷﺘﺮﻫﺎﻯ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺯﻛﺎﺕ ﻧﻤﻰ ﺩﻫﻢ، ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪﺭ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺪﻫﻢ.
ﻋﻴﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺮﮔﺰ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺪ ﺷﺘﺮ ﺣﺎﻟﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺷﺘﺮ ﺭﺍﺿﻰ ﺷﻮم.
ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺟﻮﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﺿﺮﻯ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﻋﻤﻠﻰ ﻛﻨﻰ؟
ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮﻯ ﻛﻪ ﺩﻩ ﺷﺘﺮ ﺑﮕﻴﺮﻯ؟
ﻋﻴﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﻢ. ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﮔﺮ ﺣﺎﺿﺮﻯ ﻭ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺗﻌﻬﺪﺕ ﺭﺍ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻰ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮﻡ.
ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﺑﻔﺮﺳﺘﺶ، ﻣﻦ ﻳﻚ ﺷﺘﺮ ﻣﻰ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮﻯ.
ﻋﻴﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻧﻴﺎﺯﻯ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺭﻡ، ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ: ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎﺭﻯ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻡ.
ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺩﺕ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻯ، ﺑﻪ ﭘﻴﺮ ﺯﻧﻰ ﻓﺮﺗﻮﺕ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﻧﻪ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺷﻜﻢ ﺯﺍﻳﻨﺪﻩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻭ ﻧﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭﺟﺪ ﻭ ﺷﻮﻗﻰ ﺩﺍﺭﺩ، ﺧﻮﺩﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﻴﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻯ.
ﻋﻴﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺒﺮ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﺪ، ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺎﺯﻯ ﻧﻴﺴﺖ.
ﮔﻮﻳﺪ: ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﻋﻴﻴﻨﻪ، ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ، ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺍﺯ ﻗﻠﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺣﺎﻟﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻟﺒﺎﺳﻰ ﻧﻤﻰ ﭘﻮﺷﺎﻧﻰ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺟﺎﻣﻪ ﻳﻰ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩ؟
ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻟﺒﺎﺳﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ. ﮔﻔﺖ: ﭼﻨﻴﻦ مکن.
ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻟﺒﺎﺳﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﻓﺮﺻﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺷﻨﺎسی.
ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻗﺮﻉ ﺑﻦ ﺣﺎﺑﺲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩ. ﺍﻗﺮﻉ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻪ ﺩﻭﺷﻴﺰﻩ ﻳﻰ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺎﻟﻰ ﻓﺮﺑﻪ ﻭ ﻧﻪ ﭘﻴﺮ ﺯﻧﻰ ﺍﺻﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻯ، ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻥ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺗﺮﻳﻦ ﭘﻴﺮ ﻣﺮﺩ ﻫﻮﺍﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻯ ﮔﺮﻓﺘﻰ."
منبع : ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﻟﻤﻐﺎﺯﻱ ﻭﺍﻗﺪﻯ، ﻣﺘﻦ، ﺹ: 725
بنام خدا
عیینه بن حصن از سران قریش است که کمی قبل از فتح مکه که دیگر قدرت اسلام رخ نشان داده بود، اسلام آورد . در فتح مکه بود و در جنگ حنین نیز شرکت داشت . داستان شنیدنی از این مرد به ظاهر مسلمان که حاکی از حماقت اوست پس از جنگ حنین پیش آمد که در آینده نقل خواهم کرد اما در اینجا داستانی که نشان از نفاق او دارد و بخصوص که ربطی هم به "گردن زن" ناکام ما دارد در زمان محاصره طائف نقل می کنم:
"ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﻋﻴﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺼﺎﺭ ﻃﺎﺋﻒ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ. ﺍﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺣﺼﺎﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺁﺭﻯ. ﺍﺑﻮ ﻣﺤﺠﻦ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎ.
ﻋﻴﻴﻨﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﺼﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ، ﻭ ﮔﻔﺖ: ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﺪﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ! ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﻳﺪﻡ ﻣﺎﻳﻪ ﺷﺎﺩﻯ ﻣﻦ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻋﺮﺏ ﻗﻮﻣﻰ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ، ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﮔﻰ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺭ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭی ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﺼﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻭ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﻭ ﺁﺏ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻤﻰ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻗﻄﻊ ﺷﻮد.
ﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺍﺯ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﺛﻘﻴﻔﻰﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﻮ ﻣﺤﺠﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﻣﺎ ﺧﻮﺵ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﺼﺎﺭ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻰ ﺗﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺧﻠﻠﻰ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻳﺎ ﺣﺼﺎﺭ ﻣﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ، ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﺪ. ﺍﺑﻮ ﻣﺤﺠﻦ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ، ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻭﻗﺘﻰ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ: ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﻭﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺷﻮﻳﺪ، ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻗﺒﺎﺋﻠﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺑﻨﻰ ﻗﻴﻨﻘﺎﻉ ﻭ ﺑﻨﻰ ﻧﻀﻴﺮ ﻭ ﻗﺮﻳﻈﻪ ﻭ ﺧﻴﺒﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻭ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺑﺮﮒ ﻭ ﺑﺮﺝ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﻯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ. ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺯﺑﻮﻥ ﺳﺎﺧﺘﻢ.
ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﺳﻜﻮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻰ ﮔﻮیی. ﺗﻮ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ گفتی .
ﻋﻴﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﺳﺘﻐﻔﺮ الله.
ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺰنم.
ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰ ﻛﺸﻢ.
ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻞ ﻫﺴﺘﻰ، ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺨﺘﻰ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﻨﻰ ﻧﻀﻴﺮ ﻭ ﻗﺮﻳﻈﻪ ﻭ ﺧﻴﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻯ، ﻭ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮﺕ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻯ، ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪﻯ، ﺣﺎﻟﺎ ﻫﻢ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﺍ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰ ﻛﻨﻰ؟!
ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ، ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﭘﻮﺯﺵ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ.
ﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺷﺪﻧﺪ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﻴﺪ ﺑﻦ ﺍﺳﻴﺪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﻠﺎﺝ ﺛﻘﻔﻰ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﺎﻯ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ: ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻣﺎ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﻧﺪ.
ﻋﻴﻴﻨﺔ ﺑﻦ ﺣﺼﻦ ﮔﻔﺖ: ﺁﺭﻯ، ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﮔﺮﺍﻧﻤﺎﻳﻪ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻳﺪ.
ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﺎﺹ ﮔﻔﺖ: ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻜﺸﺪ، ﻗﻮﻣﻰ ﻣﺸﺮﻙ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻰ ﻛﻨﻰ، ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﻳﺎﺭﻯ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻯ؟
ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺛﻘﻴﻒ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻢ، ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﮔﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻃﺎﺋﻒ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺰﻯ ﺍﺯ ﺛﻘﻴﻒ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﺑﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﻮﻡ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺴﺮﻯ ﻧﺼﻴﺒﻢ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺛﻘﻴﻒ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪ.
ﻋﻤﺮ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺭﺳﺎﻧﺪ. ﺣﻀﺮﺕ ﻟﺒﺨﻨﺪﻯ ﺯﺩﻩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻟﺎﺭ ﺍﺣﻤﻖ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﺶ ﻛﻦ.
منبع : ترجمه مغازی واقدی ، ص 715
بنام خدا
پس از جنگ حنین ، گروهی از مشرکین متواری به موطن خود طائف برگشتند و در حصارهای آن پناه گرفتند و پیامبر (ص) با لشگر عظیمش طائف را به محاصره در آورد و داستان ذیل مربوط دوره مذکور است:
" ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﻪ ﮔﻮﺭ ﺍﺑﻰ ﺍﺣﻴﺤﺔ ﺳﻌﻴﺪ ﺑﻦ ﻋﺎﺹ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻮﺭ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﻳﻰ ﺑﻮﺩ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ.
ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺻﺪﻳﻖ ﮔﻔﺖ: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺭ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺳﺘﻴﺰﻩ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ.
ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻮ ﺍﺣﻴﺤﻪ، ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺳﻌﻴﺪ ﻭ ﺍﺑﺎﻥ ﺑﻦ ﺳﻌﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺑﻮ ﻗﺤﺎﻓﻪ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﻬﻤﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﻰ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺩﻓﻊ ﻇﻠﻢ ﺑﻮﺩ.
ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻣﺎﻳﻪ ﺁﺯﺍﺭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﺮﻛﺎﻥ ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﻴﺪ. "
منبع : ترجمه مغازی واقدی، ص 707
بنام خدا
پس از پیروزی در جنگ حنین ، پیامبر (ص) غنایم را تقسیم کرد اما بر عکس دفعات قبل مساوات را رعایت نکرد و بمنظور جلب قلوب بعضی تازه مسلمان و حتی مشرکان مکه که در لشگر بودند به انان از غنایم بیشتر و حتی کلان بخشیدند و به انصار هیچ ندادند. این موضوع بر خیلی ها گران آمد. انصار گله کردند و پیامبر آنان را در جایی جمع کرد و پس از سخنانی عاطفی به آنان (به این مضمون) فرمودند که بگذارید مردم با اندک مال دنیا بروند و من برای شما بمانم . آیا بر این راضی نیستید و همگی انصار شرمگین شده و به شدت گریستند. در این میان کسان دیگری هم معترض بودند یه یکی از آنها مورد عیناً به نقل از سیره ابن هشام چنین است :
"ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺫﻭ ﺍﻟﺨﻮﻳﺼﺮﺓ ﺗﻤﻴﻤﻰ:
ﺍﺯ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠّﻪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﺎﺹ ﺣﺪﻳﺚ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﺗﻤﻴﻢ ﺑﻨﺎﻡ ﺫﻭ ﺍﻟﺨﻮﻳﺼﺮﺓ ﺑﻨﺰﺩ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ: ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ.
ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﻮﺏ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﻳﺪﻯ؟
ﮔﻔﺖ: ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﻣﺮﺍﻋﺎﺕ ﻧﻜﺮﺩی .
ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺩﺍﺩ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﺰﺩ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮد؟
ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﮔﻔﺖ: ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠّﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﻢ؟
ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻧﻪ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﺰﻭﺩﻯ ﭘﻴﺮﻭﺍﻧﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﺗﻌﻤﻖ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﺎﺧﺮﻩ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻴﺮ ﺍﺯ (ﺑﺪﻥ) ﺷﻜﺎﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ (ﺗﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯ) ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎﻥ ﺗﻴﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺍﺛﺮﻯ (ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺷﻜﺎﺭ) ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﺪ، ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺗﻴﺮ (ﻭ ﻭﺳﻂ ﺁﻥ) ﺭﺍ ﻣﻰ ﻧﮕﺮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﭼﻴﺰﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ، ﺳﭙﺲ ﺑﻦ ﺗﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺛﺮﻯ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ، ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻥ ﺗﻴﺮ ﺍﺯ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺷﻜﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
ﺫﻭ ﺍﻟﺨﻮﻳﺼﺮﺓ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻧﻬﺮﻭﺍﻥ ﺑﺪﺳﺖ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ. "
منبع : ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻣﺤﻤﺪ (ﺹ) ترجمه السیره النبویه ، ﺝ 2، ﺹ: 317
***
البته همین موضوع در مغازی بصورت شفافتری بیان شده است :
" ... ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻝ ﺑﻠﺎﻝ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﻮﺩ، ﻣﺮﺩﻯ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺫﻭ ﺍﻟﺨﻮﻳﺼﺮﻩ ﺗﻤﻴﻤﻰ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﺩﺭ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻏﻨﺎﻳﻢ ﻋﺪﺍﻟﺖ کن!
ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ، ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺪﻝ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﺪﻝ ﺭﻓﺘﺎﺭ می کند؟
ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ: ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻢ.
ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﻭ ﻧﻈﺎﻳﺮ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺪﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻤﺮﺩ، ﭼﻨﺎﻥ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺻﺪﺍﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻯ ﺗﺮﻗﻮﻩ ﺷﺎﻥ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﻧﻤﻰ ﺭﻭﺩ، ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰ ﺭﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﺍﺯ ﻫﺪﻑ، ﻭ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ ﻧﻪ ﺍﺯ ﭘﺮ ﺗﻴﺮ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﻜﺎﻥ ﺁﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﺁﻥ ﺍﺛﺮﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻭ ﻛﺜﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺧﺮﻭﺝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺯﻥ ﻭ ﻳﺎ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺭﻩ ﮔﻮﺷﺘﻰ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺑﻮ ﺳﻌﻴﺪ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ (ﻉ) ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ.
منبع: ترجمه مغازی واقدی، ص 722
بنام خدا
داستان فتح مکه شنیدنی های زیادی دارد اما داستان اسلام آوردن ابوسفیان بخصوص که رد پایی از "گردن زن " ناکام ما هم در آن دیده می شود شنیدنی است .
ماجرا به نقل از مغازی واقدی:
" ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ، ﺑﺎ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ: ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﻪ ﻣﺮّ ﺍﻟﻈّﻬﺮﺍﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ، ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﻓﺮﺩﺍﻯ قریش ! ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﺍﮔﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻭ ﺧﺸﻢ ﻣﻜﻪ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﺍﺳﺘﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺳﭙﻴﺪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻜﻪ ﺷﻮﺩ، ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ.
ﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﺭﺍﻙ ﺩﺭ ﭘﻰ ﻛﺴﻰ ﻣﻰ ﮔﺸﺘﻢ، ﺻﺪﺍﻳﻰ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﺗﺸﻰ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﺍﻣﺸﺐ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻡ. ﺑﺪﻳﻞ ﺑﻦ ﻭﺭﻗﺎﺀ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺁﻥ ﺻﺪﺍ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺧﺰﺍﻋﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺟﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﮔﻔﺖ: ﺧﺰﺍﻋﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺭﺩﻭﮔﺎﻩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺁﺗﺶ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻮﻳﺪ: ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ «ﺍﻯ ﺍﺑﺎ ﺣﻨﻈﻠﻪ»، ﺍﻭ ﻫﻢ ﺻﺪﺍﻯ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻋﺒﺎﺱ، ﺗﻮﻳﻰ؟! ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺎد.
ﮔﻔﺘﻢ: ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ، ﺍﻳﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﮔﻔﺖ: ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﭼﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻰ؟ ﺁﻳﺎ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﻫﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺁﺭﻯ، ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺮ ﺷﻮ، ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺑﺒﺮﻡ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﺑﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ.
ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ.
ﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺪﻳﻞ ﻭ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﺮﻙ ﻣﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ. ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﻫﺮ ﺁﺗﺸﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻰ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻋﻤﻮﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺘﺮ ﺍﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ. ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﺗﺶ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﻋﺒﺎﺱ. ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﺪﺍ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻴﭻ ﺗﻌﻬﺪ ﻭ ﺍﻟﺘﺰﺍﻣﻰ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ.
ﮔﻮﻳﺪ: ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺧﻴﻤﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻣﻰ ﺩﻭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺭﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ. ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻴﻤﻪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻋﻤﺮ ﻫﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ. ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻴﭻ ﻗﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻃﻰ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻢ. ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﻣﻦ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻨﺎﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ.
ﮔﻮﻳﺪ: ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺣﻀﻮﺭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻣﺸﺐ ﻛﺴﻰ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻛﺴﻰ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻣﺬﺍﻛﺮﻩ ﻛﻨﺪ. ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﻭ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﻭ ﭘﺮ ﺣﺮﻓﻰ ﻛﺮﺩ، ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻯ ﻋﻤﺮ ﺁﺭﺍﻡ بگیر! ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﻋﺪﻯ ﺑﻦ ﻛﻌﺐ ﺑﻮﺩ، ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻰ ﮔﻔﺘﻰ، ﭼﻮﻥ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﻋﺒﺪ ﻣﻨﺎﻑ ﺍﺳﺖ.
ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺍﺑﻮ ﺍﻟﻔﻀﻞ ﺗﻮ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﻲ! ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪﻥ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺧﻄّﺎﺏ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﻰ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻡ. ..."
منبع : ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﻟﻤﻐﺎﺯﻱ ﻭﺍﻗﺪﻯ، ﻣﺘﻦ، ﺹ: 625
"... ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻧﺎﻗﻪ ﻗﺼﻮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﺍﺳﻴﺪ ﺑﻦ ﺣﻀﻴﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ، ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ. ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻓﻮﺝ ﺧﻮﺩ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺟﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﻮﺟﻨﺪ، ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﭼﻤﻬﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻋﺸﻴﺮﻩ ﻫﺎﻯ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﭘﺮﭼﻤﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﮕﻰ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻯ ﺟﺰ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ. ﻭ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺁﻫﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻁ ﻭ ﺻﺪﺍﻯ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ. ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﺍﻯ ﻋﺒﺎﺱ ﺍﻳﻦ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ: ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﺍﺳﺖ. ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﮔﻔﺖ: ﻟﺎﺑﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺑﻨﻰ ﻋﺪﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﭼﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ ﻭ ﻓﺮﻭﻣﺎﻳﮕﻰ ﺍﻯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮد.
ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﻯ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﻰ ﺳﺎﺯﺩ، ﻭ ﻋﻤﺮ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
منبع : ترجمه مغازی واقد، ص 629
در سیره ابن هشام( ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻣﺤﻤﺪ (ﺹ)، ﺝ 2، ﺹ: 266 ) در توضیح ماجرا اضافه کده است که :
عباس عموی پیامبر ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻋﻤﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺭﺳﻮﻝﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻗﺘﻞ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﻓﺘﻪ ﺳﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺑﺨﺪﺍ ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﺍﻣﺸﺐ ﻛﺴﻰ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﺩﺭﮔﻮﺷﻰ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ...
و اینچنین شد که متاسفانه "گردن زن" در زدن گردن ابوسفیان نیز ناکام ماند!